1950 (Andoain)
Egile honen
beste liburuak
NOBELA
1997, BBK-Euskaltzaindia
BERTSOA
1995, Sendoa
BIOGRAFIA
2007, Bidegileak
HAUR ETA GAZTE LITERATURA
1990, Elkar
1991, Elkar
1991, Erein
1993, Desclée De Brower
1998, Sendoa
1998, Sendoa
1999, Ibaizabal
1999, Ibaizabal
2001, Elkar
2005, Erein
2005, Bruño
Txukunago ibiltzen da kostako trena
1992, Bruño
TELEFERIKOAN
Batean Italia,
bestean Frantzia
eta tartean Mont Blanc,
zuriz jantzia.
Han ere arrastoa
badugu utzia.
la eman ziguten
azken igurtzia.
Ez dut ahantzia
esperientzia:
hango imurtzia
ta aire gutxia!
Entzuleak har beza
pazientzia.
Chamonix-ko herrian
gertatu zen dena:
teleferikoak du
erru laurdena.
Traste hartan sartu zen
alaba aurrena,
emaztea ondoren,
semea hurrena.
Ta ni laugarrena,
lauretan txarrena,
adorez herrena,
beldurti kertena...
Oraindik ere dar-dar
daukat barrena.
Tramankulu hartako
leihotik begira
gauza izugarriak
ikusten dira:
egundoko aldapak
handik gain zurira,
tarte beldurgarriak
menditik mendira.
«Kable horiek, di-da!,
etengo balira,
braust!, amildegira
gure azken jira.
Zapelaitzek auzoan
dute kupida».
Atea k itxi eta
martxan jarri gara.
Ez zen oso haserre
gure Ainara.
Bi haritik zintzilik
zihoan kikara,
barruan berrogei bat
turisten ikara.
Bateko zartada,
besteko dardara,
nik bada-ezpada:
zeruko aldaba:
«erruki zakizkigu,
Santa Barbara».
Begiak mailu eta
zerua ingude,
lardaskatu nituen
bost aitagure.
Bi japoniar, berriz,
atso ta agure,
han geneuzkan alboan
elkarren inude,
barruan azkure,
barrunbeak pure
eta zainak suge
airean baleude...
Nik neure kolkorako:
«galduak gaude».
«Aita, aita, begira
han datorrenari!»
Haritz argia nuen
begi-gidari.
Inbidiaz jarraitu
nion adi-adi
goitik behera zihoan
tramankuluari.
«Aizak, Dardar-mari,
lasai joan hadi:
honen biki hori
ez baduk erori,
hau ez duk bihurtuko
hire hilobi».
Mutu segitzen zuen
gidari gazteak;
zirrin-zarraka, berriz,
gure trasteak.
Nahiz eta lanak eman
hala sinisteak,
ez zidan onik egin
begiak ixteak;
hain ziren tristeak
barne-albisteak:
ahorantz hesteak,
hor nonbait besteak...
Planta hobea zeukan
nere emazteak.
Halakoren batean
jo genuen gaina;
ez, ordea, ikusi
Mont Blanc liraina.
Han hartu nuen lasai
arnasa estraina,
han egon ginen laurok
izozteko aina...
Paraje bikaina,
eder ta apaina
izango da baina
ez inor engaina:
hotzikaratan behar
ohi du ordaina.
Gorakoan bezala
beherakoan berdin:
teleferiko hartan,
ai, zenbat sorgin!
Amildegia ilun,
zeru-goia urdin,
hara begira nion
otoitzari ekin:
«Gain honetan baldin
banabil kaskarin,
lurperako, jolin!,
oso nago gordin.
Erruki zakizkigu,
aita San Fermin».
Zer gertatuko eta
San Ferminek kale,
teleferikoak huts
alderik alde.
Hasieran primeran
suabe-suabe,
erdi-bidean larri,
azkenean grabe:
han indarrik gabe
gelditu goi ta behe,
urkatuen pare,
bi eternidade.
Kontatzeko moduan
gara, halare.
Noizbait abiatu da
supersonikoa,
baita amaitu ere
gure zirkoa.
Oraindik gogoan dut
azken zimikoa,
nola agurtu nuen
teleferikoa:
«Agur, lapikoa,
ontzi sadikoa,
azal gorrikoa,
barru urrikoa.
Bukatuko ahal huen
gurekikoa!»