Kontatzeko moduak argi berriz janzten ditu eleberrian zehar ageri diren ezpalak: deserrotzea, bakardadea patu gisa, amodioaren kondena, gure arbasoek bizi izandako munduaren galera, artearen balorea gizarte mota horretan, keinurik gabeko gizartearen mututasuna, Euskal Herria gartzela gisa, amodio-objektuaren definizioa, emakumeen kategorizazioa, gizakion gora nahia, amodiozko errenuntzia, gure aiton-amonen munduaren krudela, desioa, bazterketa, galtzaileen duintasuna, amodioaren esanahia eta abar eta abar... Baina horiek irakurleak aurkitu beharko ditu, nik hona ailegaturik eleberriaren nire definizioa baino ez diot emanen: Joxan Agirrek idatzi eta Mikel Laboak kantaturiko bolero zoragarria.

Juanjo Olasagarre
("Hegats", 1999-10)

«Itxoidazu Cafe de Passy-n» gutitik gehiagora doa. Eta interesgarritasuna handituz bezala, are nabarmenagoa da haren freskotasuna, are eskergarriagoa hango eta hemengo pasarteak zipriztintzen dituen umore ukitua eta are atseginagoa etxeberriatarren hizkera gazia.

Aingeru Epaltza
("Nabarra", 2005-06)

Jolas moduan hasten dira biak idazten, baina gutunak aurrera joan ahalean jolasa baztertu, bihotzak biluztu eta jauzi mortala egiten dute, trapezioaren gainean baleude bezala. (Irudia liburuan dago, bietako batek, Jonek?, Andonik? baitio bertsolaria alanbre gainean dabilela.) Horrela konturatuko gara bertsolaria ez dela zenbait pintatzaile arlotek marraztu duten pertsonaia xelebre, burutsu, etorri oneko, barregarria. Bertsolariak, herri honetako artista askok bezala, ongi pentsatua du zein den eta zein behar duen izan bere tokia gizartearen barruan. Hori ere agerian uzten dute.

Felipe Juaristi
("El Diario Vasco", 1998-02-28)