Longa kapa beltza, Joxean Agirre

Ipuinak antzeko xamarrak dira elkarren artean, egituraren aldetik nahiz gaiarenetik. Denetan ageri dira bizitzako une garrantzitsu zenbaitek utzitako aztarnak, oroitzapenaren bidez aideraziak, momentu horretako kontaeran tartekatuak, gertaerak erabat nahasiz, kontaerako pasarte guztiei garrantzi bera emanez, erritmo lasaian gogorapenak, frakasuak, tabernazuloetako pasadizuak, goizeroko alu ferekatzeak eta gazte denborako haurren sexu esperientziak aditzera emanez. Maitasunezko harremanak ditugu nagusi, beren ongaitzak aurrean direla. Esatekoa da gainera Agirreren hizkera adierazgarria eta indar handia daukana dela.

Iñaki Camino
("Argia", 1985-06-16)

Katiluaren ipurdia, Martin Etxeberria

Niri tonua gustatu zait, itxurazko arintasun hori esan nahi dut, adierazteko moduak ez dirudi benazko; azalekoa izan nahi du, baina, askotan, ez da azaleko. Esaterako, oso gustatu zaizkit Martin Etxeberriaren konparazioak, oso xumeak baitira, eguneroko elementuek edo gauzek (sukaldekoak dira batik bat) osatuak, baina beste testuinguruan erabiliak, eta surrealista samarrak gertatzen dira horregatik. Surrealismoa ere ez da pisua, jostaria baizik.

Felipe Juaristi
("El Diario Vasco", 2000-02-26)

Berasaluzeren poemak argi samarrak dira, euskal poesian azkenaldian idatzi diren zenbait liburu baino argiagoak, noski. Hizkuntza denotatiboa da, ez dago metafora handirik, nahiko lineala da. Esaten duena esaten du eta horrela ulertu behar da. Hala ere, poemaren eraikuntza da harrigarrien egiten zaiguna. Irudien pilaketa baitago, eta nagusiki erreferentzia multzo gutxiren inguruan: trenak, elurra, tristura, esango nuke.

Poetak bere tristura adierazteko asmatzen dituen hitzak dira liburu honetan datozenak. Tristura mozorrotzeko, tristura bihotzaren barrunbean gordetzeko ahaleginean. Amodioa, lehen pertsonan hori ere; mina, dolorea, eremu nahasi eta zabal batean. Oso lirikoa aurkitu dut liburu osoa, oso sentimentala, oso..., ez dakit nola esan. Sentipenen eta sentsazioen poesia da. Bizia eta sarkorra.

Felipe Juaristi
("El Diario Vasco", 1997-03-28)

Ederberak xerbeldurik,

ardoa bailuten,

luze itotako Ondaurtz minak

eztanda zegien... Nork bere barnen

nabaria, mintzoz dute jazten.

(«Muno Txiki».
Xabier Lizardi, 1933)

Ez bekida ahotik

hitz gaiztorik eror,

ez bedi nere esanik

inorentzat galkor.

 

Ta zuk, euskera eder,

mintzo zahar joria,

barkatuko ahal didazu

nire ausardia...

 

Oroitzapen maiteenen

ontzia, zere urrez

landu nahi baitut... Landu,

nire esku baldarrez!

(«Gora Dei».
Xabier Lizardi, 1933)

Zarauzko idazleak, bertan jaioak eta bertakotuak. Denak sortzaile. Denek zor diote, ordea, zer edo zer Zarautzi: leku hura, hitz hauxe, giro bat... Zarautz Euskalerri, Lizardirenean baino handiago eta ederrago. Ondaurtz? Adurtzon!

Denek zor diote zer edo zer Zarautzi, Zarautzek zor die horrenbeste.

 

Asko dira Zarauzko idazleak, hemen ageri direnak baino gehiago.

Sortzaileen artean ere bai baita apaltasunik, batzuek ez dute azaldu nahi izan, ez dutelako beren burua idazletzat. Webgune hau literatura lantzen duten idazleei eskainia izaki, ez dira hemen ageri gai zientifikoak eta gizartekoak landu dituztenak.

 

Gure esker ona azaldu nahi diegu idazleei eta argitaletxeei, webgune hau osatzeko eman dizkiguten erraztasunengatik.

Garapena: Dijitalidadea SL