Ipuinak antzeko xamarrak dira elkarren artean, egituraren aldetik nahiz gaiarenetik. Denetan ageri dira bizitzako une garrantzitsu zenbaitek utzitako aztarnak, oroitzapenaren bidez aideraziak, momentu horretako kontaeran tartekatuak, gertaerak erabat nahasiz, kontaerako pasarte guztiei garrantzi bera emanez, erritmo lasaian gogorapenak, frakasuak, tabernazuloetako pasadizuak, goizeroko alu ferekatzeak eta gazte denborako haurren sexu esperientziak aditzera emanez. Maitasunezko harremanak ditugu nagusi, beren ongaitzak aurrean direla. Esatekoa da gainera Agirreren hizkera adierazgarria eta indar handia daukana dela.

Iñaki Camino
("Argia", 1985-06-16)

Niri tonua gustatu zait, itxurazko arintasun hori esan nahi dut, adierazteko moduak ez dirudi benazko; azalekoa izan nahi du, baina, askotan, ez da azaleko. Esaterako, oso gustatu zaizkit Martin Etxeberriaren konparazioak, oso xumeak baitira, eguneroko elementuek edo gauzek (sukaldekoak dira batik bat) osatuak, baina beste testuinguruan erabiliak, eta surrealista samarrak gertatzen dira horregatik. Surrealismoa ere ez da pisua, jostaria baizik.

Felipe Juaristi
("El Diario Vasco", 2000-02-26)

Berasaluzeren poemak argi samarrak dira, euskal poesian azkenaldian idatzi diren zenbait liburu baino argiagoak, noski. Hizkuntza denotatiboa da, ez dago metafora handirik, nahiko lineala da. Esaten duena esaten du eta horrela ulertu behar da. Hala ere, poemaren eraikuntza da harrigarrien egiten zaiguna. Irudien pilaketa baitago, eta nagusiki erreferentzia multzo gutxiren inguruan: trenak, elurra, tristura, esango nuke.

Poetak bere tristura adierazteko asmatzen dituen hitzak dira liburu honetan datozenak. Tristura mozorrotzeko, tristura bihotzaren barrunbean gordetzeko ahaleginean. Amodioa, lehen pertsonan hori ere; mina, dolorea, eremu nahasi eta zabal batean. Oso lirikoa aurkitu dut liburu osoa, oso sentimentala, oso..., ez dakit nola esan. Sentipenen eta sentsazioen poesia da. Bizia eta sarkorra.

Felipe Juaristi
("El Diario Vasco", 1997-03-28)