Zarauzko Idazleak - Anjel Lertxundi - Zoaz infernura, laztana

Hasieratik amaieraraino lortu du irakurle hau harrapatzea narrazioaren martxak, eta ez bakarrik bere estilo literario apartekoarengatik, baita ere nobelaren trama, erritmo, garapen eta narratzaile desberdinen paperarengatik.

Bixente Serrano Izko (Berria, 2008-12-14)

Larrialdiei aurre egiteko balio zigun tabernak, gure diru-poltsan ez zegoen tokia besterik, berorrek badaki, jauna, batzuk larrialdian bizitzeko jaiotzen garela, eta autobidea egin zutenean eta jakin nuenean taberna ondoko gasolindegi zaharra itxi behar zutela, nik hari heldu nahi, eta Tomasi esan nion, alokairuan hartuko dugu, herriko batzuk etorriko dira behintzat, eta Tomasek niri, ez al digu lan gehiegi emango?, baina nik alde on hori zuela, nahi genuenean itxi, nahi genuenean zabaldu, uzteko nire esku, eta eskatu nion jotzeko mesedez Por soñar lo imposible, eta Tomasek gustura jo zuen, baina haren ahoko soinua gustatzen zitzaidan niri eta ez ahoa, haren ezpainak beti zeuden-eta lehorrak, eta harmonika jotzen hasten zenean, mingaina pasatzen zuen ezpainetatik behiek hausnar ondoko lerdeak kentzeko bezala, elkarrekin egoten ginen aldiro ahoko soinua ateratzen zuen patrikatik, eta begi-keinu bat egiten zidan, eta gero beti jotzen zuen pieza bera, nik batzuetan lagundu ere egiten nion kantatuz eta horrela, baina ni ez naiz oso trebea kanturako, eta amak esaten zidan, herdoildutako txirrita bat dirudin, makina bat aldiz entzun behar izan nion hori, baina nik sentimendu handia jartzen diot Por soñar lo imposible jotari, neuk esatea bete-betekoa ez bada ere, eta poliki irteten zitzaigun saioa, Tomasek esaten zidana, aingeruen modura ateratzen zaizu, ezta mojek ere hain ezti, eta laster egin ginen nobio, harritu egingo zaio berorri, baina ahoko soinuak eraman ninduen aldarera, eta elizan sartzerakoan organoa hasi zenean Por soñar lo imposible soñé que tú me querías jotzen, negar-zotinka lehertu nintzen ni tuntunantoni bat bezala.

Leihoetako pertsianek kanpoko argia moteltzen dute, ilunpe halako batek hartua du logela. Matrimonio-ohe batean, berrogei urte inguruko gizon kaskail bat dago etzanda, begiak itxita eta gerritik gora biluzik. Ohearen bi alboetako mahaitxoetako batean, harmonika bat. Argi motelduak, aldian behin, distirak eragiten dizkio harmonikaren estalki zuri nakarrezkoari.

Dutxa baten hotsa entzuten da hurbil samarrean. Tomasek begiak zabaltzen ditu. Begiradaren parez pare, bainugelako atea dago irekita. Emakume biluzi baten silueta erdi nabaritzen da dutxako gortinen atzean. Mugimenduengatik, xaboia kentzen ari dela esan liteke. Handik gutxira, gortinak korritzen ditu. Emakume deigarri bat, Tomas baino gazteagoa, irteten da askatik. Xukadera harturik, Rosa lehortzen hasten da; bularrak lehendabizi, alua segidan. Oso astiro egiten ditu mugimenduok, emeki, plazera bilatuko balu bezala igurtzialdi bakoitzean. Xukaderarekin alua lehortzen ari delarik, burua jiratu eta Tomas dagoen aldera begiratzen du.

Tomasen eta Rosaren begiradek triki egin behar zuten unean, Tomasek begiak ixten ditu. Rosak ez du zirkina ikusteko astirik izan, baina irribarretxoa ateratzen zaio.

Gorputza bainu-zapiarekin estalirik, logelara doa. Tomasek begiak itxita jarraitzen du. Izerditan dago.

Rosa ohe ertzean erdi etzaten da, eta bere gorputza gizonarenera hurbiltzen du. Eskua pasatzen dio gerritik, bular aldeko ile sarriak kiribiltzen dizkio hatz puntarekin, mingaina pasatzen dio ezkerreko titiburuaren inguruan. Gizonak besoak zabaltzen ditu, soseguz dago eta Rosari nahi duena egin dezan uzten dio.

Emakumeak jokoarekin segitzen du, hitzño atseginak esaten dizkiolarik.

Tupustean, ordea, Tomasek erreakzionatu egiten du eta, modu bortitz batez, emakumea hartzen du eta musukatzen hasten zaio. Rosak aurpegia apartatzen du pixka bat, eta, irribarrez, eskua pasatzen dio masailean:

Triku batekin ari naizela ematen du, diotso emakumeak belarrira.

Goizean kendu dut-eta bizarra!, kexatzen zaio gizona, eta berak ere eskua pasatzen du masailean. Ordu batzuk lehenago egina izanagatik ere, bizar sarri-sarria ikusten zaio.

Zu, geldi, utzi niri, esaten dio emakumeak, eta harmonika hartzen du mahaitxotik. Tomasi ematen dio.

Irriño bat ateratzen zaio gizonari. Gero, begiak erdi itxi, mingainarekin ezpainak busti, eta Por soñar lo imposible jotzen hasten da.

Emakumea, ordurako, galtzak askatzen ari zaio.

Pieza bukatu baino lehen, Tomasek harmonika botatzen du albo batera.

Ahoko soinuak eraman ninduen aldarera, ahoko soinuak eta Tomasen amaren petralkeriak, bazen pare bat unte Tomas eta biok elkarrekin genbiltzala gure gutiziak-eta konplitzen, Tomasek esaten zidan, egingo al dinagu?, eta ni gustura, baina atsoak ezkontza nahi zuen eta kontu-eske hasi zitzaion semeari, lardaskan ibili behar baduzue hobe inor lotsatu gabe, hori esan zion semeari, eta horixe bera esan zidan Tomasek niri, eta ezkondu ginenean ere, ni pozik, nahiz atsoak alboko gelan lo egin, Tomas ez zen gaizki moldatzen, baina pazientziarik ez, horixe tamala, azkar-azkar egin nahi izaten zituen egitekoak, niri gustatzen zaidan patxadarik gabe, askotan esaten zidan, egingo al dinagu, baina ez zen galdera, ez zen erregua ere, ezetz esaterik ez zegoen kontu bat zen, eta bukatu ondoren, esaten zidan, ze iruditu zain?, eta hura bai, hura bazen galdera, eta erantzun egin behar, ze erremedio, bestela seko haserretzen zen-eta; zeruan bezala!, esaten nion nik batzuetan, zein ondo! ere esaten nion, ezin esan ba egia osoa, bueno, nobiotan ez zegoen hainbesterainoko arazorik, orduan bai bero-bero, eta edozein bazterretan, baina ezkondu ginenean, berak nahi zuenean bakarrik egiten genuen, eta presaka, eta berak nahi zuen modura, nik ezin esan ba mantsoago gustatzen zaidala, hark, berriz, nobiotako ze iruditu zain-ik ez, ezta egingo al dinagu ere, berak nahi zuen guztietan hartu eta dale, askotan min emateraino, barka beza berorrek, badakit ez direla inori kontatzekoak, baina berorrek baleki...

Enborrez lepo kargaturiko kamioi handi samar bat dator errepidean aurrera, gero eta astiroago. Intermitentea pizten du bide ertzeko gasolindegira doala seinalatzeko. Errepidea zeharkaturik, gasolio posteraino iristen da.

Motorraren burrundara itzaltzen da; bukatu da gurpil-gomek asfalto bigunduan ateratzen zuten hots likitsa ere. Kamioiak gelditzerakoan harrotutako hautsak giro itogarri halako bat eragiten du gasolindegian.

Txirriten hotsa nagusitzen da modu gogaikarri batean. Inazio, itxura lerdeneko gizaseme bat, jaisten da kamioitik. mendiko bota beltz haustu batzuk, mahonezko galtzak, kamiseta tiraduna. Eskua patrikan sartu eta musuzapi bat ateratzen du. Kopeta lehortutakoan, gasolio-mangera harturik, depositua betetzen hasten da.

Une horretantxe, Rosa irteten da gasolindegi ondoko tabernatik kamioilariari laguntzeko. Soineko loredun tiranteduna darama gorputzaren atal nabarmenenei itsasten zaiena, eta larruzko poltsa beltz bat gerri-partean zintzilik. Emakumeak mangera hartzeko keinua egiten dio gizonari. Kamioilariak ezetz diotso buruarekin eta gasolioa botatzen segitzen du.

Depositua bete eta gero, Inaziok billete pare bat ematen dio emakumeari. Dirua poltsatxo beltzean gorde eta gero, Rosak itzulerakoak ematen dizkio.

Kamioilariak zerbait diotso. Batere maleziarik gabeko barrea, berezkoa, ateratzen zaio emakumeari. Zulotxoak egiten zaizkio masailetan eta bularrak hatsanditzen.

Halako batean, agur esaten diote elkarri, eta gizona kamioira igotzen da. Motorra arrankatzen du. Txirriten harrabotsa bukatzen da alditxo batez. Motorrak berotzen segitzen du.

Kabinako atea itxi eta gero, kamioilariak atzerako ispiluan begiratzen du. Rosaren irudia ikusten da bertan, haren aldakek bilin-balan egiten dutela soineko loredunaren azpian.

Rosa tabernan sartzen da. Begira geratzen da ate ondoko kristal handitik. Kamioiak, pixkana-pixkana, gasolindegia utzi eta errepidea hartzen du berriro.

Urruti antzean, ertz hileko muino-lerro baten abaroan eta eguzkiaren erreak lamarazita, etxe multzo handi samar bat ikusten da kanpandorretxo baten inguruan kiribilduta. Nekazari giroko herriaren gerrian, lantegi txiki ugari, mekanikariak gutxi batzuk, egurrarekin lotuak gehienak.

Inguruak baketsua dirudi.

Animazio dezente dago tabernan, zurezko barra luze baten bueltan. Tomas, bi beltz. Aizak, hi, farias bat. Tomas, tok atzo zorretan utzitakoa. Tomasek agindutakoak betetzen ditu, gehiegizko presarik hartu gabe, baina, txandan-txandan, denekikoak eginez.

Tomas, tori, eta Rosak larruzko diru-poltsa luzatzen dio. Mokadu bat jatera noa, eransten du. Gizonak apenas erreparatzen dion, ez dio zirkinik egiten hark esandakoari. Diru-poltsa hartu eta bi botilaren artean uzten du. Ehiza-trofeo batzuk ikusten dira botilen gaineko apaletan. Erretilu bat pasatzen dio Rosari lau kaferekin eta mahai bat seinalatzen dio buruarekin. Erretilua harturik, emakumea mostradorearen albo batera doa. Dozena erdi bat mahai daude bertan, denak jendez beteta. Bezero batzuk bazkaltzen ari dira; gehienek, ordea, bukatu dute bazkari-pasa, eta musean entretenituta daude. Handia da zarata. Muslariek kartei arreta jartzen beste lan dute euliak uxatzen. Kezko lanbro sarria dago mahaien eta sabaiaren artean. Ez da la igartzen kanpoan eguzki denik.

Rosak agindutako mahaira eramaten ditu kafeak. Txorta-giro polita egiten din, diotso gizonetako batek purua ahotik kendu gabe, ez ahapeka, baina ezta mahaia baino urrutiagotik entzuteko moduan ere.

Lagunek barrezka hartzen dute ateraldia. Rosak, ordea, ez die txerazko keinu erdi jolasti erdi aiherga bat besterik eskaini ateraldiari eta barreei, eta jantokiaren hondoan dagoen ate bat zabaltzen du. Amalia dago bertan, bizkarra emanda, ontzi batzuk lehortzen harraskan. Emakume gizena da eta konkortuta dago, apenas ikusten zaion burua. Urtetan sartua ematen du. Soinean daraman mantal zuria koipe eta jaki orbanez maiztua dauka. Zikina egunetakoa da.

Sukalde gaina ontziz eta trastez beteta dago, trasteak eta ontziak ikusten dira nonahitik zintzilik. Lekuak den baino txikiagoa ematen du: itoa da eta itogarria.

Rosa bertan dela konturatu orduko, Amaliak errieta egiten dio eta plater garbitu berri batzuk jartzen dizkio eskuetan. Rosa zerbait esatera doa. Amaliak zorrotz begiratzen dio. Rosak ahal duen moduan hartzen ditu platerok, bularren kontra eutsiz pilaren goiko partearen balantzari.

Norbaitek sukaldeko atea ixten du barrendik.

Gasolindegia ez zen gurea, errentan geneukan, baina taberna bai, taberna gurea genuen, beno, Tomasena eta bere amarena zen, baina orain nire izenean dago, ezkondu nintzenean ez zuen askorik ematen, baina gero bai, inguruko langileak-eta bertara biltzen hasi zirenean tabernak beste aire bat hartu zuen, Tomas oso pozik zegoen, nik uste dut gizajoa konturatzen zela zergatik etortzen ziren bezeroak, hasieran ez nien uzten ezta arrimatzen ere, baina bezeroek ez esatekoak esaten zizkidaten, eta kolpetxoak ematen zizkidaten ipurdian-eta, eta, ahal izan balute, egingo zidaten gauza gehiago ere, egia da nik txeraz hartzen nituela bezeroak, beti gustatu izan zait jendearen kariñoa, eta taberna bateko negozioak ere horrela egiten du aurrera, kariñoarekin eta ez zaputzaldiekin, nola bestela?, baina nik ez nien marratik pasatzen uzten, hori sekula ez, tabernari batek jakin egin behar du zein den bere terrenoa, eta Tomasek esaten zuen bezala, tabernaria emakumea baldin bada, are gehiago... Hasieran biok egiten genuen lan, Tomasek eta nik esan nahi dut, gasolindegiko eta tabernako lanak banatzen genituen; atsoak, berriz, jatorduak prestatzen laguntzen zigun, eta diru dezente ikusten hasi ginen, baina Tomas zabartzen hasi zen, batean uso-pasa zelako eta bestean tabernarako ardoa erosi behar zuelako, aise bilatzen zuen aitzakiaren bat tabernako lanari muzin egiteko, nik lana egin eta berak irabaziak jorratu, horra haren legea, eta gaua iristen zenean, berak zer nahi hura egin behar, apeta egiten zitzaionean ez zegoen ezetz esaterik, eta larrutan hasten ginenean, berak agindu bezala portatzen nintzen ni, eta pentsatu nuen eskubide osoa nuela partila izateko tabernako martxan, eta, haserretu ordez, gau batean senarra goxo-goxo hartu eta ohera eraman nuen, ohean konpontzen dira-eta kontu hauek, nik galdetu nion, zerbait gertatuko balitzaizu, zer?, eta berak, zer gertatu behar zait ba?, baina nik ez nuen etsi, eta handik gutxira bion izenean jarri zituen paper guztiak, goxoa jarri zen Amalia, baina hark ere firmatu egin zituen paperok, zaputz-zaputz baina firmatu, ez zion sekula ezetzik esaten semeari, atsoa gai zen baita semearen lerdeak miazkatzeko ere...

Garapena: Dijitalidadea SL