Txilikuren liburuak nabaritzen du sakonagoa dela ez dakiguna, dakiguna baino; erabakigarriagoa gordea, ageria baino. Duguna ez da dagoenaren itsaso zabalean bakarturiko potxingoa baizik. Zientziak bezala, gizakiok osotasunaren esparru bat zedarritu eta bertan kosmostxo bat sortzen ahalegintzen gara; baina zeinen hauskorra den oreka gune hori, zelako danbatekoak datozkion anitzez gogorragoak diren indar kaotiko ilunetarik... Hontzaren orduak-en txoko gastronomikoa, kuartela, benta, epaitegia bera ere hein batean, ageri dira gizakiek eraikiriko gune hertsi ulergarri gisa, indar kontrolagaitzek ezustean zapartatuak.

Markos Zapirain
("Euskaldunon Egunkaria", 2002-02-26)

Eta turista despistatuaren ironiaz hornitu dute kontaera. Umorea dario liburuari hasieratik amaierara, eta umore fin horrek pasarte guztiak ukitzen ditu, baita dramatikoenak ere. Ondorioa, hemendik edo handik har daitekeen liburua da: pasarte politikoak (unionistei buruzkoak bereziki interesgarriak), gizarte bizitzaren kontuekin nahasten dira, eta batak bezain interesgarriak dira besteak.

Luis Fernandez
("Euskaldunon Egunkaria", 1996-06-29)

Nobela beltza dugu honako hau. Euskaraz idatzitako nobela beltz onena, edo bakarra seguruenik. Kontrabando ixtorio bat kontatzen digu, izenik ez aipatu arren Oriorekin identifika daitekeen herri batean hasi eta Madril aldean segituz. Tokiz aldatzearekin batera «ur» haundiagoetan sartuko zaizkigu pertsonaiak eta komeria desberdinak izango dituzte «arrain» txiki eta haundiek. Sinisgarritasuna lortzen du Lertxundik.

Xabier Mendiguren
("Argia", 1987-12-27)